Uses and Gratifications and Other Romantic Ideas about the Active Audience (Σημειώσεις Για τις Εξετάσεις Υπό Μορφή Μπλογκ- Ελπίζω να Βοηθήσει)

Οι ΜακΚουεϊλ και Βινταλ (2001) χωρίζουν τις προσεγγίσεις χρήσεων και ικανοποιήσεων σε δύο περιόδους: την κλασική, η οποία ασχολείτο κυρίως με έρευνες κινήτρων και τη σύγχρονη.
Ουσιαστικά, και ενώ η διαδικασία είχε ξεκινήσει από πιο πριν, κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 η έρευνα αρχίζει να απευθύνει το κοινό ως αυτοτελές αντικείμενο, ως ενεργό.

Ενώ οι θεωρητικοί δε συναινούν σχετικά με τον ορισμό ενός ενεργού κοινού, τρεις ιδιότητας της έννοιας αποκτούν ιδιαίτερο νόημα:

1. ωφελισμός
2. προθετικότητα (κίνητρα)
3. οχύρωση απέναντι στην επιρροή (των μέσων)
   

Η συμβολή του Παραδείγματος, ή όπως το αποκαλεί ο Δεμερτζής (2002) του "θεωρητικού σύμπαντος λόγου" έγκειται στην απομάκρυνση της έμφασης σε Παραδείγματα όπως αυτό της "υποδόριας βελόνας" που θεωρούσαν το ακροατήριο ως αβοήθητο απέναντι στις ισχυρές επιδράσεις των μέσων, και στην υπογράμμιση της δυνατότητας αντίστασης στα μηνύματα των μέσων από το ακροατήριο.

Katz: Αντί να ρωτάμε "τι κάνουν τα Μέσα στους ανθρώπους", πρέπει να ρωτήσουμε "τι κάνουν οι άνθρωποι με τα Μέσα".

Οι Blumler και Katz (1974) συμπεριλαμβάνουν στη συλλογιστική τους:

1. τις κοινωνικές και ψυχολογικές μεταβολές
2. των αναγκών που δημιουργούν
3. προσδοκίες από τα
4. ΜΜΕ και άλλες πηγές, οι οποίες οδηγούν σε
5. διαφορετικά σχήματα στην έκθεση των μέσων (ή εμπλοκή σε άλλες δραστηριότητες) που έχουν ως αποτέλεσμα την
6. ανάγκη ικανοποίησης και
   
7. άλλες επιπτώσεις, οι περισσότερες από τις οποίες είναι ακούσιες.

Οι υποθέσεις τους:

• Ενεργό κοινό, το οποίο κάνει τις επιλογές του με γνώμονα τα κριτήρια που έχει και την πρότερη εμπειρία του από τα μέσα
• Η χρήση των μέσων ως ένας τρόπος για την ικανοποίηση των αναγκών του ατόμου.

4 πεδία ικανοποιήσεων των ακροατηρίων στα κείμενα των μέσων:

1. Διαφυγή (από την πραγματικότητα, π.χ. ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ταξιδιωτικό πρόγραμμα στην τηλεόραση)
   
2. Προσωπικές σχέσεις (συζήτηση με συναδέλφους/ φίλους για ένα πρόγραμμα που παρακολούθησαν).
3. Προσωπική Ταυτότητα (ταύτιση με ένα χαρακτήρα σε ένα πρόγραμμα).
4. Παρακολούθηση (ενημέρωση για τα δρώμενα, ειδήσεις).

Κριτική και σχόλια (Δεμερτζής, 2002):

• Περιορισμένη θεώρηση της έννοια της ανάγκης: Η ίδια η έννοια των αναγκών είναι υπερβολικά σύνθετη: βιολογικές και κοινωνικές, πρωτογενείς και δευτερογενείς, βασικές και συμβολικές. Η έννοια του κινήτρου παρουσιάζεται ως περισσότερο δόκιμη στο θεωρητικό πλαίσιο του Παραδείγματος.
  
• Μεθοδολογικός ατομικισμός: Το μοντέλο αδυνατεί να ερευνήσει τις πιθανές αντικειμενικές μεταβολές που επέρχονται από τη χρήση των μέσων και οι οποίες ενδέχεται να μην γίνονται αντιληπτές από το υποκείμενο