Λοιπόν γιατί τα πρωινά ξυπνάω με εφιάλτες και τα βράδια δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ταξίδια;
Γιατί τα απογεύματα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και τα μεσημέρια κάνω τα πάντα για να αποφύγω τη συγκέντρωση;
Σκέφτομαι διακοπές στη νότια Κρήτη, διακοπές με πλοίο, αεροπλάνο ή τρένο, νησιά, τις παιδικές μου αναμνήσεις από τη Μήλο, τη σκόνη και το θόρυβο της Αθήνας, τα λιμάνια που δεν έχω δει και τα μέρη που έχω αφήσει πίσω μου, τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις και τα μικρά ακατοίκητα νησιά..
Τελευταία έχω κολλήσει, όπως έχετε μάλλον καταλάβει από τα προηγούμενα posts και από τα απανωτά και πανομοιότυπα τηλεφωνήματά μου με την Ιρλανδία και συγκεκριμένα με το Δουβλίνο, αλλά και με τη Σκωτία -μια αγάπη που αναγεννήθηκε όταν βρέθηκα στο τρένο για Εδιμβούργο αλλά έπρεπε να κατένω νωρίτερα- κυρίως γιατί "κόλλησα" με την κουλτούρα, αλλά και γιατί είναι πιο ρεαλιστικοί στόχοι.
Δεν θέλω να πω κάτι μάλλον. Μάλλον το ότι η ακινησία μετά από ένα μήνα κίνησης είναι λίγο πιο δύσκολη από ό,τι την περίμενα. Και από την άλλη είναι τόσο γλυκιά.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Λοιπόν, η αγάπη για την Ιρλανδία κοινή - αν και δεν έχω πάει στο Δουβλίνο, αλλά πιο νότια, στο Κορκ!
Η αγάπη για τη Σκωτία νομίζω ότι θα δημιουργηθεί, καθώς - εάν πάνε όλα καλά - θα πάω τον Σεπτέμβριο!
And guess where!
Post a Comment