Σκέφτομαι συχνά ότι σταδιακά γίνομαι ένα ηλεκτρονικό όν, πράγμα που δεν μου αρέσει καθόλου, αν και παρηγορεί τις μεγάλες ώρες μου και μου επιτρέπει να επικοινωνώ με μακρινούς μου φίλους. Πιο συχνά όμως απλά με διευκολύνει σε χρονικούς όρους και μου επιτρέπει να μην τρέχω σε μαγαζιά για να πάρω ένα βιβλίο ή να μην τρέχω σε μια pub να κεράσω τους φίλους μου ένα ποτό. Πιο συχνά αυτό με ευχαριστεί παρά με θλίβει, όχι τόσο πολύ σε σχέση με το δεύτερο, αλλά σε σχέση με το πρώτο. Ακόμα πιο συχνά σκέφτομαι ότι η μεγάλη πόλη είναι μια που δεν βλέπω, αλλά μια στην οποία ζω. Ακόμα πιο συχνά από αυτό προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που πήγα για ένα καφέ.