Τετάρτη Παγκόσμια Μέρα Γραφείου

Σ'ένα δωμάτιο που μοιράζεται με άλλους εννιά έχει καινούριο γραφείο με ολοκαίνουριο υπολογιστή και τεράστιο πίνακα ανακοινώσεων και είναι κατενθουσιασμένη. Νομίζει ότι αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά. Νομίζει ότι αυτή τη φορά θα το χαρεί με την ψυχή της. Γιατί αν δεν το κάνει με την ψυχή της, ποιός ο λόγος να το κάνει; Γιατί αν δεν κάνει οτιδήποτε με την ψυχή της, ποιός ο λόγος να το κάνει;

Θυμήθηκε πάλι εκείνη τη φορά, πριν λίγες μέρες που μάλωσε με τον κολλητό της. Δεν είναι σίγουρη ακόμα αν θέλει να του πει συγγνώμη, θέλει όμως να του πει ότι έχει αλλάξει και ότι έχει γίνει παράξενη (πιο παράξενη από ό,τι ήτανε) και ότι υπό τις κατάλληλες συνθήκες αρπάζεται εύκολα. Λυπάται που δεν έχει περισσότερες αντοχές και πρέπει να θυμάται και η ίδια συχνότερα τα μικρά πράγματα που την κάνουν χαρούμενη.

Όπως ένα καινούριο γραφείο και την υπόσχεση της διεκπεραίωσης των υποχρεώσεών της με την ψυχή της.

Λυπάται, Έυα, γιατί δεν μπορεί όταν σε παίρνει τηλέφωνο να είναι τόσο χαζούλα και τόσο εκτεθειμένη όπως όταν είναι μαζί σου. Γιατί με γνώρισες στα 18 μου. Γιατί μαζί σου νιώθω πάντα 18.

Αλλά δεν στενοχωριέται πολύ πλέον, ούτε τα σκοτάδια του Λονδίνου την τρομοκρατούν τόσο πολύ. Ακόμα και αν σκοντάφτει πάντα, είτε σε σκαλοπάτια, είτε σε στύλους, όπως απόψε. Γιατί μεγαλώνει και σε ενάμιση μήνα θα κλείσει τα 24 και δεν θα είναι τόσο άγαρμπη πλέον.

Ίσως χρειάζονται τα κατάλληλα παπούτσια για να μην είναι τόσο άγαρμπη πλέον. Σαν αυτά που τώρα δεν μπορεί να αποχωριστεί. Να. Καινούρια παπούτσια, καινούριο γραφείο, καινούριος υπολογιστής, ένα ζώο που ποθεί υλικά αγαθά και τη συνδιαλλαγή τους έχει καταντήσει, αυτή που υποτίθεται ότι ως ένα σημείο εξειδικεύεται στον καταναλωτισμό.

Πριν συνεχίσει να θυμάται, προτίθεται να βάλει μια παράγραφο κατακλείδα σ'αυτό το μπλα μπλα. Είναι η ώρα τέτοια και κουράστηκε, βλέπεις, και θέλει να αράξει για λίγο και να δει καμιά χαζή σειρά. Όχι, δεν έχει κάτι άλλο να πει.