Πριν Μερικούς Μήνες...

Κι ίσως μια μέρα να πεις: δε μου θυμίζεις ούτε κι εσύ τίποτα πια, και οι εικόνες σου ξεθώριασαν γιατί τις έβαλα δίπλα στο τζάμι, και τα ρούχα που μου είχε αφήσει έπιασαν σκόρο, και τα τραγούδια σου στο ραδιόφωνο παίζουν μόνο αργά το βράδυ κι εκείνες τις μέρες που ερχόμουν να σε δω δεν τις θυμάμαι. Κι όλα τ'αστέρια του ουρανού σε φτιάχνουν σχήματα και σχέδια παιδικά, αλλά δυό πρόσωπα θλιμμένα, αντικρυστά που αποφεύγουν να κοιτάξουν το ένα το άλλο στα μάτια και θυμάμαι που μου έλεγες ότι από κοντά ζαλίζεσαι όταν προσπαθείς να κοιτάξεις και τα δυό μου μάτια ταυτόχρονα και τίποτα άλλο δεν μου μένει απ'το να τα κοιτάω στον καθρέπτη μέχρι να ζαλιστώ και να κάτσω στο πάτωμα και να ψάχνω για παλιές σου οδοντόβουτσες πεταμένες, να ψάχνω για προφυλακτικά άδεια και μπατονέτες από προχθές και σπίρτα που λίγο έλειψε να μου κάψουν το σπίτι και να φαντάζομαι να στα λέω όλα αυτά κι εσύ να λες ότι είμαι χαζή.