Χανιά

Σφοδρά θα σφίγγω τ'ακροδάκτυλά μου, με μια τέλεια θλίψη και μια σίγουρη κρίση σοβαρότητας. Θα με κοιτάς σαν πάντα, πάλι προσμένοντας να μιλήσω μα εγώ δεν έχω άλλα προσδιοριστικά να πω. Θα σου'χω θυμίσει όλα τα απύθμενα απογεύματα κι εσύ θα'χεις παντελώς ξεχάσει που είχαμε πάει μετά, όταν δεν βρήκαμε εκείνο το εστιατόριο και είχαμε περπατήσει τόσο πολύ στα χειμωνιάτικα Χανιά. Μα εγώ άθελα θυμήθηκα, σ'εκείνο το σοκάκι, εκεί είχαμε καταλήξει πάλι, κι ήταν ζεστά σαν μπήκαμε μέσα, και μύριζε φαγητό ζεστό και κρύοι μικροί μεζέδες. Και πολύ κόκκινο κρασί. Ήταν πολύ κι εκείνο το κεχριμπάρινο κρύο μέχρι το διπλό δωμάτιο στην Παλιά Πόλη, στο λιμάνι δίπλα, με τα κρουστά κύματα να σκάνε κι εγώ να μη θυμάμαι ηθελημένα ή άθελα τι με κάνει λαμπρά λυπημένη, ή τι με κάνει πιο χαρούμενα χαζή. Και δεν θυμάμαι τελευταία να έχω γράψει κάτι που δεν ήθελα να σκίσω μετά.