ένα βράδυ που ένιωσα λιγότερο ξένη σε αυτή τη χώρα από ποτέ. Ένα βράδυ που ξεκίνησε το απόγευμα, μάτια που δε βλέπονται, και όλοι νομίζαμε ότι δε θα έρθει κανένας, ή ότι θα είναι περίεργος συνδυασμος ανθρώπων. Η J. μου είπε χθες ότι δημιούργησα μια κοινότητα. Μια μικρή άπνοια, ένα συλλογικό απόγευμα, μια που φεύγουμε όλοι και ξεκινάνε οι αποχαιρετισμοί, ενώ καμιά φορά ξεκινάνε και οι γνωριμίες, μια που όλα μου φαίνονται πιθανά. Μια που το σύστημα σπάει το κατεστημένο και αγοράζεις κουπόνια από τον DJ, μια που έχω το αγχος του να μην πιω περισσότες τεκίλες από κορόνες, μια το άγχος να τα πανε όλοι καλά μεταξύ τους, μια το καινούριο φουστάνι, μια που δεν κανόνισα εγώ το μαγαζί, μια που ακόμα και όσους δε συμπαθούσα full τους συμπάθησα μετά τα τάκος, τις κορόνες, και τα παιχνίδια. Όλοι μαζί φαίνονται τόσο διαφορετικοί και τόσο ταιριαστά όμορφοι.
