Ποιά ήρεμα απογεύματα;

Έχω εδώ και καιρό αποσυνδεθεί με ένα κομμάτι της ζωής μου στο οποίο εγώ ήμουν η βασίλισσα του κόσμου μου και όλες μου οι προτεραιότητες γύριζαν γύρω από τα θέλω μου. Εδώ και αρκετό καιρό οι προτεραιότητες μου σχηματίζονται γύρω από τα δεν θέλω μου και αυτό με αποσυντονίζει.

Υπάρχει μια ομίχλη πάνω από όλα εκείνα τα πράγματα που ονειρευόμουν. Μια ομίχλη γύρω και από εκείνα τα πράγματα που μου έφτιαχναν τη διάθεση σε χρόνο ντετέ. Μια ομίχλη γύρω από τις γρήγορες απαντήσεις μου, που τελευταία αναβοσβήνουν σαν στιγμές στις συζητήσεις μου με φίλους και γνωστούς.

Μου λείπουν οι φίλοι μου. Και μπορεί με τους περισσότερους να μιλάω τουλάχιστον μια-δύο φορές τη βδομάδα but this doesn't make it any less comforting. Ίσως και να το κάνει και απλά πάλι να αναρωτιέμαι τι κάνω εγώ εδώ αν και σήμερα ήταν μια καλή μέρα.

Το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι η ζωή μου ακολουθεί μια εντελώς ανώμαλη πορεία. Από στιγμές μεγάλης ευχαρίστησης περνάω απότομα σε στιγμές -μεγάλης διαρκείας- ευθείας γραμμής. Και μια αίσθηση συνέχειας λίγο απόλυτη και αυτή μαζί με την απορεία μου: που χάνω κάθε τρεις και λίγο τον ενθουσιασμό μου;