Καμιά φορά....

Συμβαίνει καμία φορά. Είσαι σε ένα πρόγραμμα που σε πιέζει και ενώ προσπαθείς να κάνεις ό,τι μπορείς για να ξεφύγεις λίγο από την πραγματικότητα που δεν είσαι σίγουρος/η αν σου ταιριάζει, βλέπεις ότι κάποιες μέρες δεν μπορείς καν να επικοινωνήσεις με τον ίδιο σου τον εαυτό και ακούς τις σκέψεις σου πιο δυνατά από ότι πρέπει και μετά γίνονται λέξεις και θέλεις να πεις αυτό που σκέφτεσαι και το λες και πέφτει από το στόμα σου σαν lemmings, αυτοκτονώντας σε μια ησυχία φτιαγμένη από ηχώ.
Και εκεί που δεν το περιμένεις και πρέπει να βγάλεις δουλειά, σπάει η καθημερινότητα του σαββατοκύριακου, και πηγαίνεις στο Πορτογαλλικό εστιατόριο που ήθελες να πας εδώ και μήνες και είσαι με φίλους και είναι καλά. Οκ, μέχρι να κάνουν kick in τα στερεότυπα, αλλά -δε βαριέσαι- κι αυτά στο πρόγραμμα είναι. Και από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν (γιατί είναι μια από τις μέρες που πιστεύεις περισσότερο από συνήθως στον εαυτό σου). Και στο τέλος της νύχτας θέλω μόνο ένα πράγμα. Όλες τις νύχτες, όταν το παίρνω, όταν το περιμένω και όταν ξέρω ότι δεν θα το έχω.

Κι οι πιο κρυφές σου σκέψεις μπαίνουν σε δημόσιο "ημερολόγιο" ελπίζοντας ότι αν ανοίξεις την ψυχή σου στον κόσμο, θα ανοίξει και αυτός την ψυχή του σε εσένα. Γιατί ένα διαδικτυακό ημερολόγιο που δεν διαβάζει κανείς είναι πιο ασφαλές από ένα ημερολόγιο με λουκετάκι που μπορούν να το ανοίξουν όλοι.

Και ναι, σου έχω πει τις περισσότερες κρυφές μου σκέψεις. Και αυτές που δεν σου έχω πει είναι γιατί δεν τις θυμάμαι. Και όπως λες κι εσύ, για να μην θυμάμαι κάτι, δεν πρέπει να έχει τόση σημασία.